2020-02-02 djadumingu (zondag), tour du Curaçao, walvis gespot in Westpunt, ijsje toe

Zondag was het grote verwendag, van de "scheetjes Curaçao" naar ons toe. We hadden afgesproken dat zij ons zouden oppikken bij onze Villa Kakelbont, ongeveer rond het middaguur. Betty kwam voorrijden in heer nieuwe bolide, en we konden plaatsnemen. Wat deze tour ons zou brengen, wisten wij absoluut niet, alleen dat we een stukje zouden gaan rijden. Dat klopte ook inderdaad, want de eerste tussenstop was al in Willemstad, deze was gepland. Toen we de Caracasbaai weg afreden, was het tot aan Punda één lange lege weg. In tegenstelling tot iedere andere dag. Maar het was dus Zondag, alles en iedereen was naar zijn of haar kerk, om daar hun geloof te beleven. Ieder zijn interesse en ieder zijn eigen sport, dus ook ieder zijn geloof.  Waar ík geen rekening mee had gehouden, was dat ook alle winkels écht dicht waren. Gisteren had ik nog verteld dat we naar Willemstad zouden gaan, om wat inkoopjes te gaan doen, vandaag bleek dat dit niet mogelijk zou zijn, géén koopzondag, niets. Alleen het eet- en drinkdeel van het eiland was open. Uitgestorven, op een enkele toerist na, waren de straatjes,  de kade zelfs de brug helemaal leeg.....

De plaatselijke brandweer en politie had deze mogelijkheid aangepakt om een gezamelijke oefening te houden, naast de pontjesbrug. Eerlijk gezegd had ik meer het idee dat het alleen maar een uitrukoefening was, wie er het eerste in het centrum kon komen, en dan de mooiste plek onder de boom te bemachtigen, en neerploffen. Veel meer dan aanrijden, uitstappen, en gaan zitten was er niet bij. De politie was voor deze oefening, ook op de koffie gevraagd, want uit alle hoeken kwamen de mannen, gestoken in het diepblauw, op de fiets aan sjeesen, waren als eersten op het eindpunt. Wij konden bijna op het terras parkeren, en even een bakkie met een tosti doen. De haven lag er ook stilletjes bij, de enkele overstekende ferry of zeilboot daargelaten. Bordje leeg, koffie op en op weg Banda Abou in..

Omdat ik nu niet op de weg hoefde te letten, had ik meer tijd om eens echt om me heen te kijken. Ook nu bleek weer dat de eilanders best op de goede weg zijn om alles knap en schoon te maken, nu is het de kunst dit zo te houden. We kwamen langs de Sint Christoffelberg, welke ik eigenlijk dit jaar met Kokkie zou beklimmen, maar dit plannetje gezien mijn total blackout geheel in duigen viel. Nu of verder deze week, want de scheetje Curaçao moeten gewoon aan het werk, lijkt het mij om de eerder omschreven reden, niet helemaal wijs om alleen te gaan. En mijn eega is hier ook niet voor te porren, kan ik melden.

We reden rond de bovenrand van het eiland richting de knippen en langs de geschilderde boomwortels, richting Playa Piscado, om daar even op te frissen en iets te drinken. Tot op de mm vol, alleen al om de auto te parkeren. Draaiuh volgende stop Playa Grandi , waar wat op de Parking wat plekjes beschikbaar waren. Daar hebben we een klein uurtje vertoefd, en de watersport beneden aan deze klif goed kunnen bekijken. Het mooie azul-blauwe met turkooize afgewisseld, was door de polaroid goed te zien, echter door de lens wat minder, maar niet minder mooi. Even met mijn de avond ervoor gekochte cap op mijn pan, wat geen snoet is kan ik je verzekeren, een rondje rond deze cantina om wat plaatjes te schieten. Plots zag ik uit mijn ooghoek een grote staart boven het water uitkomen. Was het echt, of een speling van het licht. Toen mijn nog troebel verstand zich iets beter focuste bleek het dus een spinsel, geen walvis, tenminste als er geen paarse bestaan.....

Even langs Kleine knip, even uitstappen bij Grote Knip, waar ze ook weer druk aan de infrastuctuur bovenaan het strand bezig zijn,  en dan de balustrade waar ik ooit per ongeluk een slang dood trapte, toen ik achteruitlopend Lia op de foto vastlegde. Daar werd ik gegrepen door een cactus, die zoals het mij leek, tegen mij sprong, toen ik even zou gaan wildplassen.  Met zes stekels zat deze prachtig gevormde plant aan mijn onderarm vast geprikt. Kokkie liet weten, "Nou dat gaat straks wel even prikken, Mattie" . Even voorzichtig  loshalen, en meteen een Aloë vera plantje gezocht om de boel te zuiveren. Alleen moet je, als je deze Aloë sappen gebruikt wel oppassen voor de gele kleur, op kleding oid. Gaat er lastig of niet meer uit namelijk (ook uit eigen ervaring). Vanaf knip reden we een binnendoor weggetje naar Lagun, waar we niet zijn blijven staan, vanwege de drukte, en direct door naar de laatste tussenstop, vóór het toetje, De Buurvrouw, om iets te gaan eten. Deze tent hebben we zien opbouwen, vervallen, en weer opnieuw opbouwen tot het gezellige restuarantje wat het nu is. De vraag of we hadden gereserveerd kwam een beetje raar over, omreden dat we bijna de enige klanten waren. Later bleek dat de meeste mensen rond 18:30u/19:00u. hadden gereserveerd en tijdens ons eten liep de tent vol.....

Klaar met eten, naar buiten én Filuh de hele weg naar Westpunt stond vol, tot waar was niet te (over)zien. Stapvoets de weg over, onderwijl was Kokkie vervangen als chauffeur door Betty X, totdat we aan Groe Berg kwamen. We hadden al een idee dat er een Alcohol Controle werd gehouden, en naar mijn idee wordt dat te weinig op dit eiland gedaan. Stagiaires, toeristen maar ook niet te vergeten de eilanders kijken niet zo nauw als het om een glaasje te veel achter het stuur gaat. Na de file een rondtour door het Isla gebied, om de deels opengebroken brug te omzeilen, kwamen de bij ons toetje terecht, van de tour én na het eten.  De IJssalon waar we ook vorig jaar zijn geweest, leek bij het openen van haar "Poort"  een ware vrieskist. De koude lucht kwam ons als een deken over ons heen. De met prachtige kleurige ijsbakken gevulde vitrine lachten ons toe. Nadat het meisje voor ons de bakjes had vol geschept, hebben we nog even gezellig buiten op het miniterrasje ons toetje van deze dag oppeuzelen..... Scheetjes Curaçao bedankt voor deze leuke dag.... Te Mañan....