Dag 19, djaluna maandag, artiest bij "Shete Boca", De Kaperskapitein, Zuikertuintje, botswagen bij "De Troopen"
Bij het vertrek, van ons “nest” een blik op de benzinemeter. Er was wat prik nodig, zeker gezien de planning vandaag, wat ons naar de bovenkant van het eiland brengt, Shete Boca. één van de verste plekken in Westpunt. Dus eerst even naar de Vandis bij ons om de hoek. Het tanken is al een “sport” apart op het eiland, want voor wie het nog niet weet, je betaald eerst en dan kun je voor dat bedrag tanken. Dus zonder betalen vertrekken kun je wel vergeten. Daarna door naar de Ring, waar ons een verrassing wachtte. Een jonge snuiter had het fietspad gemist, en al telefonerend bleef hij flink meerijden met het gemotoriseerde verkeer, op de racebaan. Na het tweede stoplicht, sloeg hij af, en verloren we hem uit het oog….
Al wekenlang was de wind, in windkracht toegenomen, normaliter is dit pas ná het Carnaval, de Quaresma. Wat normaal dan ook leidt tot hoge golven, op de Noord-Westkust. Die periode voelt dan voor de “vliegeraars”, als het ultieme geluk. Overal kun je dan aan de horizon de vliegers bekijken. Op het eiland zien we al wekenlang dat de mensen zo verschrikkelijk hard aan het werk zijn, om de wegen en de bermen, schoon te maken. Eerst dachten we dat het bezoek van Big Willem v. O, hiervoor aan de grondslag lag. Onderweg kwamen we een prachtig mooi kunstgrasveld tegen, waar menige BVO in Nederland jaloers op is. Bij de kassa van Shete Boca, stond een mevrouw, die ons nog herkende van de afgelopen jaren. Ze staat daar ook al 20 jaar, en wordt er geen dag ouder op. Aangekomen bij Boka Pistol liep ik, via het ongelijke pad, naar het huisje wat is aangelegd, om de mensen niet te dicht, bij het “gat” te laten. Terwijl ik stapte, knik ik door mijn enkel, en maak bijna een duik. Een “Lady-trumpies” hield haar armen al wijd, om me op te vangen. Ze zei: “I saw you fell for me”, waarop ik antwoorde “You’re like a magnet for me”… Lachend gingen ze door, en wij kwamen bij de “uitkijkpost” aan, waar een grandioos schouwspel te zien was. Ogen en oren kwamen we te kort, om al het moois in ons op te nemen. Het gebeuk op de rotsen, en de knallen in het “gat” was perfect…..
Bij ons vertrek van Shete Boca was een jongeman bezig de beschilderingen op muurtjes, van de entree, bij te werken. Hij deed dit met zo’n overgave, in de volle zon, dat we even gestopt zijn om hem te vragen of hij het had gemaakt, of dat hij eigen werk had. Hij vond de aandacht mooi, en toonde me, in zijn schetsboek zijn werkjes. Wij verder langs de Westkant van het eiland. Even gekeken of erbij Playa Forti, -Kenepa Grandi en Chikitu, -Lagun enigszins ruimte was om aan te schuiven. Mede omdat het nu al ongeveer rond één uur was, was het overal overvol. Dan maar het strand bij de “Kaperkapitein”, Santa Cruz. Een mooi strand, waar ook de laatste jaren enkele nieuwe palapas zijn geplaatst. Ook is er nu “watersport” activiteit opgezet, met enkele waterscooters. Het leuke kleine authentieke vissershaventje, is leuk om te zien, en als je een binnenkomende visser treft, dan maakt hij álá minuut de vis bij de “trog” schoon. De kleine schildpadjes, en de Fregatvogels zorgen voor het verwerken van het visafval. Na enkele uurtjes daar te hebben vertoefd, zonder één spoog drinken, we hebben zelf namelijk geen koelbox mee, én de “Kaperkapitein” was gesloten op de maandag. Hoeveel keer ik dat bord in de afgelopen jaren heb gefotografeerd, en dan niet gelezen….
Vanaf een jaar of 12 terug gingen we, als we vanaf de strandjes kwamen, regelmatig bij “De Troopen” eten. Een soort van veredeld eetcafé waar veel studenten en stagiaires kwamen. Goed eten en qua prijs/kwaliteit goed. Echter het was een aantal jaren dicht geweest. Nu was het weer open, en dus maar weer eens kijken. Voordat we daar aanschoven, waren we eerst even naar het “Zuikertuintje”, een shopping mall, om het cadeautje voor mijn moppie, van onze familie te verzilveren. De mall zag er echt heel mooi uit, prachtige winkels maar omdat het niet druk was kwam dat helaas de sfeer niet ten goede. Maar echt heel mooi. Aan de overkant, was een onoverdekt winkelcentrum, “Bloempot”, waar op de spelende kinderen in de speeltuin na, erg leeg was. Ook hier had het Corona spook, haar invloed gehad, en moesten de mensen hun deuren sluiten, zo jammer. Aangekomen bij De Troopen, een plekje gezocht, waar we menigmaal waren neergestreken.
Toen we zaten meende ik iemand te herkennen, en zo later bleek, was mijn vermoeden juist. Aan het ouwehoeren te horen, en het gesprek wat niet te missen was qua volume konden opvangen, was het inderdaad degene die ik dacht, maar geen goede gedachte overhad. Tijdens het eten, altijd de camera gereed, kwam een grote bevoorradingstruck van Centrum over “onze stoep”, om met een ferme draai de bocht naar een smal straatje te maken. Het was bijna onbegonnen werk, voor de man, en dat bleek ook, want hij nam even een verkeersbordje mee in zijn werkwoede. Zijn kompaan deed er alles aan om het bord te reanimeren maar slaagde daar niet in. Na afgerekend te hebben gingen we weer richting van ons “nest” waar we na een paar bakkies koffie en de “slimste mens” weer tijd werd om te gaan duiken…. Te mañan dushinan….