· 

Dag 3, vrijdag, gepakt door zon en maan, bij Jan Thiel.


Eerst vanmorgen even een stukje geschreven, afspraakje gehad met de beheerders van "The Pearl of the Caribbean" in Santa Catharina, Maarten en Liesbeth, i.v.m. wat meterstanden. Daarna wat fotowerk als "FIOD-medewerker" op het park, even met een Stagiair Psychologie gesproken, van het Ziekenhuis en dan op weg naar het strand.  En gelukkig in deze volgorde...

 

 

 

 

 

 

 

Zonsondergang vanaf "Zanzibar", Curacao.



Vandaag bezoek aan het "JANsen en THIELanus" strand waar onze vriend, en de enige Hollandse Tjoller op Curaçao, "The Hermanator" de scepter zwaait over het renovatie team aldaar.  Het team bestaand uit hijzelf en nog één hele medewerker, waren met "terugwerkende kracht" het gehele afgelopen jaar, druk in de weer geweest met groot onderhoud, op dit strand. Van alles en nog wat is er vernieuwd en/of gerenoveerd. De douches, het schilderwerk, de internet verbindingen, en zowaar een heel nieuw aangelegd stuk strand, waar druk aan is meegewerkt. Tenminste hoorde ik niet van  hem, maar van anderen. Ik wilde hem verrassen in zijn "zeecontainer", genaamd de werkplaats. Ik had geen beter moment kunnen uitkiezen om hem aan te treffen, gezien hij net aan het bijkomen van zijn Lunch. Getooid met zonnebril, gelegen op zijn stretcher, was hij net in zijn pauze een uiltje aan het knappen. Te laat voor de flits van de camera, kon hij nog net uitbrengen, "hé paparazzo, goed je weer te zien". Daarna verontschuldigend uitbrengend, "heb net lunch pauze, kom zo even naar jullie op het strand". "die pauze is je gegund hoor, zie je straks", antwoordde ik. Een kwartier later was zijn bekende stralend lachend gezicht, bij ons op de strandbedden.  Na een uurtje "werkoverleg", kon hij zijn wijk weer in, op naar de volgende verstopte leiding, of een andere "spoed"klus.

 

Daarna kreeg ik via het snelle netwerk aldaar, een appje van "Kokkie".  "Waar zitten jullie mattiieeeee", "Ok, ben met een half uurtje bij je".  Ons jaarlijkse hapje met elkaar, zoals gebruikelijk de eerste avond, was er dit keer bij in geschoten. Vroeg hem, misschien goed ideetje om bij "Zwanzibar" iets te gaan eten, dus direct even gereserveerd. Na een "Antilliaans half uurtje" was "Kokkie" inderdaad aanwezig. Boven ons was de maan alweer lichtjes zichtbaar en alsof het een sport is geworden, moest hij weer op de gevoelige plaat worden vastgelegd.  Na een uurtje konden we onze plaatsen bij de eetgelegenheid innemen. We kregen een tafel met zicht op de ondergaande zon. Niet normaal gewoon, dus maar weer even vastleggen, voor het nageslacht. Aardig gelukt volgens mij, maar we blijven kritisch en uitkijken naar de volgende mogelijkheid. Na ons culinair hoogstandje, de dessertkaart gevraagd. Echter het duurde dusdanig lang, dat ik de rekening heb gevraagd en er weer een dessert voor  4 personen, in het zand was weggespoeld. Dan maar in onze "Villa Kakelbont" zelf even voor een toetje gezorgd en de volgende afspraak met de maan gemaakt.