Vandaag weer een dagje van ongedwongen plezier. “Beach Boy” moest om 12.00u beginnen bij Zest, “the place to be” aan het Jan Thiel strand. Hij staat daar sinds dit jaar, in navlging van Pappie “Kokkie” aan het fornuis, c.q. BBQ van het strand deel. Hij wordt normaliter weggebracht door “Kokkie” die dan daarna zijn eigen crew gaat aansporen bij “Pirate Bay”. Het leuke is dat degene die nu zoonlief onderhanden neemt, ivm de kookkunstjes, voorheen door “Kokkie” de kneepjes van het vak heeft geleerd. Zo zie je hoe vreemd het kan lopen. Ik had het idee om deze ontsproten spruit, even een duwtje richting JT-Beach te geven. In onze huur I10-bolide, was het maar een kort stukje vanaf Montaña naar JT-Beach. Even door de Kaya Damasco, waar voorheen onze “AA-kliniek” zich bevindt. Dr.AA’s auto stond voor de poort, dus ik had het idee om even naar hem te gaan om te groeten. Sinds onze aankomst op het eiland, hadden we elkaar nog niet gezien, alleen gesproken via de App. Dus eerst “Beach Boy” afgezet, dan even langs. Dr.AA stond zelf achter de receptie, en hij was blij verrast om me weer te zien. Even met hem de afgelopen periode, van precies één jaar doorgenomen, de toekomstplannen (lees vakantieplannen) een beetje doorgesproken en de dames Dian en Nadine gegroet, en weer op weg naar Montaña. De komende dagen zullen we elkaar best weer even gaan zien......
We hadden namelijk afgesproken, om na het bakkie koffie, op pad te gaan naar het “SZN”, het strand zonder naam. Toen we bij strandje aankwamen met een beetje boel mazzel, omdat we zojuist een losse zwervende putdeksel moesten ontweken. Naar het bleek was er een breuk in de waterleiding, vlak tegenover “Aqualectra”, juist de water en energie leverancier van het eiland. Een drag-line machinist had zijn kadaster kaart niet gelezen en was een beetje uit de koers geraakt. Daardoor had hij enkele leidingen doorboord, en was er een “wildkolkende” een beetje overdrijven mag wel, rivier ontstaan. Het water stroomde tot ver over de rijbaan, de goot langs de weg leek wel een wildwater baan. Wij de inzittenden van onze I10-bolide hadden het idee, dat door de grote druk op het grondwater, de zware ijzeren put, omhoog werd gedrukt, waardoor wij bijna diep "in de put" waren geraakt. Het autootje vóór ons maakte een korte uitwijk manoeuvre, door zijn beweging, kon gelukkig bijtijds de weg voor mij goed zien en mijn stuur wegdraaien. Dit om het gapende gat voor ons te ontwijken. “Sè non, swa, hopi mazzel”, anders hadden we ons wiel en de as kunnen doneren aan de sloop, met alle rottigheid van dien, volgens “Kokkie”. Enfin, dit is een buitengewoon, maar toch gewoon fenomeen, op het eiland. Alles kun je hier meemaken, en niemand is hier meer verbaasd over…..
Dan het “SZN”. Vraag aan een gemiddelde inwoner op het eiland, hoe dit strand in godsnaam heet, denk dat 9 van de 10, je hierop geen antwoord kan geven. Via enkele hulplijnen (“Google” Raisa), had Betty het e.e.a nagevraagd en bekend werd dat het “Sonesta Beach” moest heten. Het Mariott Hotel heette voorheen namelijk het Sonesta Hotel, net als in Nederland. Dit local strandje was redelijk bezocht, niet overdreven druk, met sportieve jeugd gevuld. Op diverse stukjes strand waren zij of met een aantal aan het voetballen, in de bloedhitte. Of op een ander stukje, aan het proberen een AAA te halen op pitching niveau. Ook was een moeder druk bezig haar kroost, een jongetje en meisje, denk rond de 6 á 7 jaar een beetje te laten tennissen. Wij pakten ons boeltje uit onder een leeg staande “palapa plus”, dus ééntje met zitbankje, net als je vaak op de Caracasbaai kunt vinden. Na een rondje strand, wat foto’s werd de “4K” van stal gehaald, om samen het duo “Snorkie en Kokkie” te worden. Bedenk het liedje er maar bij zou ik zeggen. Ook nu weer met een andere “4K” instelling geprobeerd om het eea van de snorkel sessie te laten zien. Nu bleek weer dat het niet zo eenvoudig is om tijdens het zwemmen in “the blind” een camera, waarvan je geen beeld hebt, te zoomen, te stoppen of te starten. Een hoop gehijg, gesteun en veel te snelle wisselingen, zijn dan het resultaat. Weer wat geleerd. Nadat we “Sonesta Beach” verlieten, vroeg ik de luitjes of ze nog een batidos wilden, bij de pontjesbrug. Nou dat werd gretig geaccepteerd, zo gezegd zo gedaan. Terwijl we in de auto onze bekers leeg slurpten, gingen we op weg naar huis. Tussenstop Vanddis, stakamahachiweg en aankomst “Villa Kakelbont”.
Omdat iedereen een beetje aan de volle kant was, en van de kreeft nog voldoende overgebleven, werd een restjes avond ingesteld. Ik had gisteren wat tonijn salades ingeslagen, waar we ook niet aan toe waren gekomen. Dan vandaag maar een entree, van tootjes met twee bakjes salade. Na de salade ging Lia even naar de keuken om het eea vanuit de volle ijskast, op tafel te krijgen. Ze had hierbij ook de hulp van “Kokkie” gekregen die dit soort fratsen met bijzonder gemak kan uitvoeren. Na de kreeft met een sausje, wat kruidenboter en zout en peper te hebben bereid, mag ik wel zeggen dat er een “duur” broodje op het menu stond, maar wel lekker. Daar ging het ons om. Ook het dessert van gisteren was nu voldoende, opgestijfd zonder te kristalliseren, en was een waar genoegen om dit even op te peuzelen. Na het maaltje een bakkie doen en de “onderwater acties” even nakijken. Ook nu bleek weer voldoende zand op de film te staan om een aardige straat te bekleden. Morgen maar weer proberen, “Directors Bay” want deze domoor was vorige week de camera vergeten mee te nemen. Dus herkansing, en morgen koffie op het strand.
