2019-01-24, dag 8, op stap met ons "SiSi" en Wes naar de chikies, "No Stress"
Donderdag 24 januari 2019, vandaag hadden we afgesproken met "SiSi" sinds 1 januari een vast collegaatje van mij in Amstelveen, op onze IT-afdeling. Op voorhand had ik geen idee wat ik van deze "Chick" moest verwachten, als ze op het eiland zou zijn. Al weken, sinds we van elkaar wisten dat we gelijktijdig naar Dushi Korsow zouden gaan, was ze helemaal dolletjes, hoe leuk en mooi het "daar", dus "hier", wel allemaal zou gaan worden. Rond 9.00u. heb ik haar alsnog even ge-appt, of ze het niet vergeten was dat ik haar zou komen ophalen. "Nou zeker niet, tot straks", appte ze terug. Ze had het duidelijk zin in, om met ons naar één van de "semi local" strandjes te gaan. Ik gaf haar de keus, waar we heen zouden gaan, maar het maakte niet uit, "Alles is leuk". Nou oké dan, dan stelde ik Kokomo Beach voor, een strand, dat sinds de laatste jaren, meer en meer ontwikkeld is. Een "semi kunstmatig semi natuurlijk" ontstaan strand, waar het management er veel aan heeft gedaan om het imago "op te poetsen". Je moet namelijk weten dat voorheen, redelijk naast dit strand, een vuilstort was, die van alles herbergde. Van horen zeggen, werd daar namelijk ook de "karkassen", het slachtafval van dode beesten gedumpt. Ja, en dat kan nogal wat "vliegjes" opleveren natuurlijk. Maar nu, één van de mooiste strandjes, naar mijn mening....
Even het kaartje van "Punda" bestudeerd van, er is namelijk veel éénrichtingsverkeer ingesteld, en op pad, naar onze ontmoetingsplaats. Ik had haar gevraagd, om haar weer te kunnen herkennen, een "Anjer" in het haar te doen. Ik wist natuurlijk niet in welke mate "SiSi" uiterlijk zou zijn veranderd, in de afgelopen 8 dagen, op dit eiland. Je weet niet hoeveel feesten iemand bezoekt en of ze nog door de wallen onder de ogen heen zou kunnen zien. Nee, hoor niets van dit alles, van de feesten weet ik niets, en ze zag er picobello verzorgd uit. Op weg naar het "Kokomo strand", waar normaliter veel "chickies" te zien zijn. Langs de "Chogogo" van Julianadorp, er waren er legio vanochtend, over de "dirt road" naar de "P" van het strand. Daar gearriveerd, ik weet niet wat ze vroeger in Haarlem leerden, begon onze lieverd direct bij een splinternieuwe Zwarte Cadillac het raam te forceren. Ik heb geen idee in opdracht, van welke rover hoofdman, ze dit moest doen...... Maar we houden het stil en onder ons hoor, niemand komt dit te weten.....
Een dagje strand, zon zee en kletsen over niets, dus genieten. Even een plekje uitkiezen, nu voor drie, één waar iedereen wel de zonnestralen voelt, maar je niet direct door de straling wordt belaagd. Dat was, gezien het omlopen van de zon, t.o.v. de palmboom, gelukt. De "strandmaffia" bestond dit keer uit een allerliefste Italiaanse schone, die haar uiterste best deed om het iedereen naar de zin te maken. Vlot babbelend, in diverse talen, bediende zij het aanwezige publiek, op een professionele manier. Een stel grappige-, goed uitziende-, jonge snuiters uit de "states", die alles wat een hartslag had probeerden te versieren, lagen dicht in onze nabijheid. Ze waren "leuk" aanwezig, en zodra er een "chicky" aankwam, doken ze er nog net niet op. Anders had "Papi" wel gecorrigeerd hoor, kan ik jullie melden. Nee, grappige boys met het hart op de goede plek. Echter de "chickies" die onder begeleiding van hun Moeder uit het struikgewas scharrelden daar hadden ze geen aandacht voor. De kleine kinderen op het strand wel, en Moeder gedoogde het vertroetelen....
Zoals ik het ons lieve familielid Leo heb beloofd, die onlangs afscheid van zijn zoon moest nemen, heb ik de prachtige "No Stress" sticker van zijn Wesley, een mooi plaatsje met prachtig uitzicht op de pier gegeven. Één van de USA-boys zag dat ik de foto van Wesley aan het fotograferen was, kwam naar me toe en vroeg "wie deze Celebrity op het plaatje was". Ik legde hem uit wat de bedoeling was, en hij antwoordde "From the place he is right now, he is looking down on all of you, and will be a guardian angel for all he loved". het kippenvel stond op mijn armen en rug, en ik kreeg een brok in mijn keel, en stamelde "Thanks my friend". Nu nou ik het blogje aan het schrijven ben, lopen de tranen over mijn wangen, en krijg ik weer een brok in mijn keel... Omdat mij niets ergers lijkt dan je kind te verliezen......
Na een fijn dagje strand, hebben we gedrieën de dag afgesloten met een gezellig etentje bij onze "huis Pizzeria" Il Forno., waar ze dit keer wel het bestelde op tafel konden zetten, niet "nee" hoefden te verkopen. Daarna bij "ons" huis, nog even een "afzakkertje", kennis maken met Anne en Jane "ût Grunn", Ajax-Heerenveen bekijken en dan weer naar bed, even uitrusten voor de volgende "drukke" dag op Dushi Korsow.....Te mañan amigoenan..... bless you all, zoals die jongen uit New York tegen mij zei.....