2020-01-19 djadumingu (zondag), all in the family op Cas Abou
Zondagochtend de wekker ging om 7:00u. af. en stond ik naast mijn"kama". Op ons verblijf in Cas Grandi waren de overige gasten nog in diepe slaap verzonken, tenminste dat was een aanname van mij. En je weet aannames, zijn de grootste "F....-ups". We hadden om 9:00u. bij de "scheetjes Curaçao" afgesproken, om een beetje voor de drukte uit, naar Banda Abou, te vertrekken. Geen afspraak op de Antilliaanse tijd manier, maar op de Hollandse wijze. Bij aankomst op Stakamahachi, stonden de leden van onze Famia Antiana al gepakt en gezakt klaar. En mijn honden vriendjes kwamen mij al kwispelend begroeten. Een heerlijke dag in de tropen stond ons in het verschiet.....
Onderweg naar Banda Abou, want zo wordt de Westpunt door de eilanders in de volksmond genoemd, kwamen we diverse wielrenners tegen, die aan het trainen waren. Naar mijn idee staat iedere 25 kilometers die je onder deze omstandigheden doet, de koperen ploert van de Antillen, gelijk aan een kleine"tour-etappe" . Ieder jaar wordt hét fietsen op Curaçao groter, ook omdat de laatste jaren, de etappe koers "Amstel Curaçao Race" eigenlijk voor veel Pro-rijders de afsluiting van het wielerseizoen betekend. De mannen kunnen na de koers, als ze daar behoefte aan hebben, de beentjes laten afkoelen in het grote tropische zwembad, én als ze daar toestemming voor hebben natuurlijk...
Ieder jaar probeer ik een andere "sluip route" naar Westpunt te creëren, om de drukke ring te omzeilen. Je zult denken, drukte-, files en omzeilen, ja ook op Curaçao bestaat fileleed. Om even na zessen in de ochtend staan de beide verkeersaders, de St-Rosaweg en de Caracasbaaiweg, mut vol, ondanks de gehele populatie van het eiland, voor onze begrippen, niet zo druk bevolkt is. Alles naar Willemstad, en rond 16:30u. vice versa.
We waren een half uurtje onderweg, toen we langs de weg bij een lekker pasteitje, het ontbijt waar je de eilanders blij mee maakt, gingen proeven. Kokkie had niets te veel gezegd, het was "prettig" kan ik jullie vertellen. Een kwartier later bereikten we de slagboom van Cas Abou (de huizen beneden), waar een aardige vent de eerste "strandbelasting" inde. Met een welgemeend "hopi plessir" konden we de rit vervolgen, naar het strand....
Onze weg vervolgen is een understatement, want de weg die je volgt is een vlak gemaakte route van Lavasteen, vol met grote stenen en gaten. Als je als vrouw besluit een abortus te laten uitvoeren, nou de manier waarop heb ik ondertussen ontdekt, daar dus....
Een parkeerplekje zoeken was redelijk eenvoudig want we waren voor ons doen, super vroeg op pad, en de meute voor. Met de gevulde "Jug" tussen ons in en de tassen mee, een plekje onder een boom zoeken. Naast een Manzanilla, een boom die giftige appeltjes afgeeft, was er plek onder een parasol achtige Kessie boom, die onze natuurlijke zonwering was. Nu zul je denken, zonwering, je gaat voor de zon. Ja dat klopt, maar onbeschermd, zonder een scahduw onder de zon verpozen, staat voor de rest van de vakantie op de "brandblaren" zitten. Nadat de strandpolitie de bedjes had afgerekend, kwam ook de rest van de Famia Antiana naar het strand, en na een jaar konden we ook deze leden van de famillie weer in de armen sluiten.
Naast en om ons heen was het een drukte van jewelste, komen en gaan van mensen, die ook in een rariteiten kabinet niet zouden misstaan. Zo was er een Russische familie, die na het betalen van de bedjes per direct opstapten. Er kwam een ouder Franstalig echtpaar, tenminste dacht ik te horen, op de fiets vanaf de "abortus-weg" een plekje zoeken. Daarbij nog een paar mannen, die al een jaar of 20 de pielemoos hebben kunnen zien. Ook de mannen vanuit de "lhbt scene" waren in flinke getale aanwezig. Zoals jullie kunnen lezen, een ratjetoe all in the family , gezellig en in goede harmonie aanwezig. Nadat ik mijn rug liet insmeren (door Lia hè), om beschermd een strandwandeling- en wat foto's te maken, hoorden de rondom aanwezigen, een luide krak. De ligstoel, geteisterd door jaren van weersinvloeden, had het begeven, onder de billen van een kleine 100 kilogram wegend persoon. Lia zat wat schuiner, en ik -op de grond.....
Rond 18:00u. werden, na het nuttigen van enkele "frituren", voor het eerst in onze geschiedenis gevraagd om het strand te verlaten, het strand ging namelijk sluiten.....
Na het afzetten van de "scheetjes Curaçao" kwamen we weer bij on thuis aan.... Te mañan...