2020-02-04 djamars (dinsdag) op bezoek bij Dr.AA, and sunset at diner on JT-Beach

Vandaag was een bezoek aan het starnd van de Hermanator gepland, maar eerst even een bezoekje aan onze eerder kliniek, bij Dr.AA. We konden na het schietgebedje van onze vertrekkende bovenburen uit Zeeland, en het lieve Braziliaanse stel, zij staan namelijk iets dichter bij Deo dan ik, onze auto in één keer starten. We waren niet van plan heel vroeg op weg te gaan, mede omdat het spreekuur vol was, en het komende afscheid van eerder genoemden. Zo rond 11:30u. arriveerden we bij de AA Kliniek, waar de Dr.AA, aanwezig was. Voor degene die denken die zijn niet wijs, een AA Kliniek, die hebben een aantal jaren geleden onze blogjes vanaf daar gemist. De AA kliniek is namelijk ons vorige verblijf van 4 jaar terug, waar we in totaal 7 jaar bij Amalia Apartments, met veel plezier hebben doorgebracht.  Tegen 18:00u. 's avonds kwam de eigenaar met de gasten altijd even vragen of alles inorde was, en of er iets nodig was. Ik noemde hem destijds steevast Dr.AA, die dan even de pilletjes aan zijn patiënten kwam geven. Later was door het ietwat veranderende publiek, hij had namelijk een huis ernaast, tot een prachtig hotel omgebouwd, dat wat oudere klanten trok. Met hun erbij kwamen pilletjes zeker van pas. We hebben zeker anderhalf uur even een boel oude verhalen opgehaald, totdat er een mooi- maar heel treurig, zeg maar angstig meisje binnenwandelde, zijn mooie dochter kon hem al anderhalf uur niet bereiken en dacht dat er misschien iets was gebeurd..... Binnen 1 seconde van ondernemer en liefhebbende zoon, naar een ongeruste en roostende vader, dat is onze Dr.AA ten voeten uit...... Een ruwe bolster, blanke pit.....

Door naar het strand, JT-Beach het domein van de the Hermanator, om onze eerdere toezegging hem thuis bij vrouw en kind af te zeggen. Er waren door mijn aantal dagen in de koelcel namelijk minder avonden over dan gewenst, om gezellig bij het jonge gezin aan te wippen. Ik ben eerst naar zijn slaapcabine gewandeld, het was immers rond zijn lunchpauze dat we aankwamen, op slot. Het strand over en her en der navragen, niets. Hij was wel aanwezig geweest, maar volgens een collegaatje waarschijnlijk naar huis, en zou niet meer terugkomen. Ik stuur onze Dutch Tjoller wel een appje dat het niet lukt, sorry ouwe piep, maar dan misschien donderdag ochtend nog even afscheid nemen op jouw strand (blijkt dat hun kleine man ziek is geworden, beterschap)...... Een ruwe bolster, blanke pit.....

Btw de nieuwe palapas staan trouwens nu al prachtig in het zonnetje, en de eerste dame heeft er al gebruik van gemaakt, zoals te zien is op de foto......

Na een middagje helemaal niets, paar plaatjes gemaakt en wat gelezen, was het mijn bedoeling om een mooie fotoshoot te maken, van de Sunset on JT-Beach, wat ik ooit eerder had gedaan, en toen met een mooi resultaat. Tafeltje besteld voor 17:30u. aan de goede kant, wachten, wachten en nog eens wachten. Maar als je ergens op wacht dan duurt het  lang. Een familie met een jongetje met uitstekende oortjes, die wat minder functioneerden, had plaatsgenomen net buiten de palapa van Zanzibar, net naast mijn schietrichting. Onderwijl een halfkippetje  afkluiven en de camera bij de les houden, is een beetje lastig en een beetje door mij onderschat. Af en toe wat wijduitstaande oortjes, en de ongewild voor de lens springende personen tussen mij en de waterkant, maakten het er niet eenvoudiger op. Verliefde stelletjes hetero en gay die van het moment gebruik wilden maken, naar de zon te staren, vastgelegd. Het eten bij Zanzibar  was goed, maar de Sunset was dramatisch, er hing een mist sluier  tegen de horizon, die er helaas van alles van maakte behalve een mooie zonsondergang. Jammer, want de enige reden dat ik ooit nog eens bij Zanzibar ben gaan eten was om deze reden.....

Naar huis, beetje gedesillusioneerd door de eerdere shoot, waarvan overigens ik heel veel hoofden handen en voeten heb laten verdwijnen, kwamen we in onze straat aan. Inparkeren op ons plekje, afsluitceremonie van onze batmobiel, als laatste lichten uit..... En ja inderdaad alle lichten gingen uit, misschien zelfs wel op het hele eiland, voor het eerst deze vakantie. Donker, heel donker. De ondernemer aan de andere kant van de straat, riep me na zijn "Bon nochi, baas", nog even toe dat we zo naar zijn lichtjes konden kijken. En inderdaad een paar tellen later startte zijn (dure) No-Break op, ons deel verlichtend.  Ik nog snel even een dip in the pool,  douchen en dan relaxed achterover, de laatste catch-ups bekijken.... Én weer een dag voorbij op het Dushi eiland..... Te mañan.....