2022-02-08 Dag 20, djamars, Willemstad, zonnetje in huis, verjaardag Pieter

Vandaag begon het allemaal een beetje vreemd. Mijn moppie voelde zich niet helemaal 100, en we besloten om niet te ver uit de buurt te gaan. Het weer was er ook naar, een beetje wisselvallig en we besloten om even wat dingetjes te kopen in Willemstad. Dit keer als route gewoon de Caracasbaaiweg genomen, eigenlijk voor de eerste keer deze vakantie. Omdat het normaliter nogal erg druk kan zijn.  De reis ging ook heel voorspoedig, want de drukte viel mee vandaag.  Aangekomen aan het Schottegat, vonden we direct een parkeerplekje, misschien een voorbode dat het ook niet zo druk in de stad zou zijn. Terwijl ik uitstapte, herinnerde ik me dat ik de vorige keren daar, een parkeermeter had bezocht, om ons aan te melden.  Het nummer van het parkeerplekje stond naast me op de grond, 1185 best grappig, maar eigenlijk ook weer niet,  want dat is de postcode van ons CK in Amstelveen. En hiermee werd ik op de feiten gedrukt, dat de dagen van onze vakantie nu toch wel heel snel aftelden.  We besloten toch het Schottegat aan de Punda kant, te veruilen voor de Otrabanda kant, waar normaliter ook de meeste winkeltjes te vinden waren, met schoenen en sportkleding....

Aan de Otrabanda kant, het woord Otrabanda betekend ook daadwerkrlijk andere kant . Parkeerden we op het bijna verlaten parkeerterrein, tegenover het Fort. Het nummer op de grond, amper nog te lezen maar onthoudend, stapten we op de parkeermeter recht voor de auto af. De automaat was onleesbaar, en niet meer te ontcijferen. Een voorbijganster maakte ons erop attent dat alle meters op het parkeerterrein niet werkten. Dan maar naar de winkels, zonder te betalen.  De winkelstraat aan de Otrabanda kant was bijna helemaal verlaten.  De eens zo sprankelende Breedestraat, had ivm de Corona crisis heel veel moeten inboeten.  Slechts enkele zaken, die beheerd werden door Pakistanen of Indiërs, waren geopend.  Heel veel van de voorheen leuke winkeltjes, vooral de schoenenwinkels, waren gesloten en zo als het eruit zag, failliet.  Toch nog iets voor de kleinste telg kunnen kopen, voor de rest ging het feest niet door.  Dan even over de beroemde pontjesbrug naar de Punda kant. De muziek galmde door de vrijwel verlaten straten. Ook op de brug al liep maar weinig volk. Bijna iedereen, van Antilliaanse komaf, liep met een mondkapje voor, de overige mensen vrijwel niet. Ook aan deze kant waren, zoals eerder gezegd, de straten op de muziek na, ongezellig leeg.  De terrasjes bij het Wilheminaplein, waren nagenoeg leeg. Het weer werkte qua licht, ook niet echt mee, dus de foto's die ik heb gemaakt worden haast melancholisch ingekleurd, en stralen een bepaalde ongezelligheid uit.  De mensen op het eiland zijn grotendeels afhankelijk van het toerisme, en als dit van landswege, beperkt wordt gaat het eiland langzaam haar ondergang tegemoet.... 

Na nog even naar de steelband te hebben geluisterd, moesten we nog wel even naar de beroemdste Batidos-kar gaan om even een shake te halen. Sinds de eerste keer op het eiland en de kar nog naast de brug stond, in 2007, moeten we toch minimaal één keer de vakantie even daar aanmeren. Ook nu was de kwaliteit, met alle verse producten erin, nog steeds ongelooflijk lekker.  Hierna gingen we ervaren of onze auto nog op het parkeerterrein stond. Je kunt wel aannemen dat de apparaten stuk zijn, maar of het ook zo is weet je maar nooit.  De limo stond nog op haar plek, en we gingen op huis aan.  Dat leek ons wel het prettigste, om een beetje bij huis te blijven.....  Gezellig met de meisjes beneden aan het zwembad gezeten, zij met een wijntje, ik met mijn sappie.  Om 18:00u hadden we nog een verjaardag's feestje bij de Cock, die de leeftijd heeft gekregen, dat hij het nog kon omdraaien. Betty en Ruben kwamen ook naar de fuif, en na het droogje en het natje, en niet te vergeten de Bolo, de taart die in het Antilliaans bezongen wordt, gingen we allen op huis aan.... Even nachillen, en naar ons nest op het nest... Te mañan dushinan..