Bon Siman

Vanmorgen een stralend begin van de  dag, het zonnetje hoog aan de lucht, een heerlijke temperatuur.  Dus een "bon Siman". Oftewel wat de lokale bevolking zegt als ze elkaar groeten, naast het normale "bon dia" het goededag, op straat of op de werkplek. Natuurlijk net als overal zijn er horken, die dan niets terugzeggen. Maar het gros gaat hier in mee...

Trainen en zwemmen

Elke dag heb ik hier een beetje het vaste ritueel. Uit het bedje rond 7:00u., uitslapen dus, voorheen altijd 6:00u, even het hoofd onder de kraan en tanden poetsen, koffiezetten, het kantoor in de tuin inrichten, stukje schrijven en foto's "ontwikkelen", naar de gym en even een duik.  Dan terug naar ons huis, even scheren, douchen, aankleden en klaar voor vertrek. Je kunt het in één lange zin samenvatten, maar als ik het terug lees, het lijkt wel een werkdag, wanneer begint dan de vakantie dag... Morgen ga ik beginnen met het opsommen wat mijn moppie allemaal doet voordat we weggaan... Sinds we hier zijn, is dit het vaste stramien, waar door je weer fris en fruitig de dag door kan. Alleen gisteren, zondagochtend, gunde ik me de tijd, ook omdat er voetbal op de kijkbuis was, om de training en het zwemmen achterwege te laten. Stiekum een rustdag, maar ook el even fijn...

Tanken

Na de dagelijkse routine, zoals uitgelegd, moesten we voordat we de Westpunt in zouden gaan, even een paar liter "peut" in de auto doen. Hij was nog niet geheel leeg, maar omdat je toch een stukje onderweg gaat, en er minder tankstations in de Westpunt zijn, wel even prettig. "Peut" erin. De kwaliteit van de benzine is duidelijk minder dan die bij ons in het koude kikkerland. Als je 's avonds aan de voorkant van ons huis zit, dan kun je bij iedere auto, of andere "mobile", aan de geur én geluid, raden wat er langs komt. Maar je zit zo prettig aan de voorkant, omdat daar de heerlijke windkracht 3-4 binnenkomt waaien, waarop de klanken van de drumband meekomen. Nu dan op pad... 

Cas Abou

In eerste instantie zouden we op weg gaan naar Santa Cruz, het strand van de "kaperskapitien", zoals ik dat steevast noem. Aan het gezicht van mijn moppie was te zien dat ze dit niet zo een goed idee vond, er zijn namelijk nogal wat zwerfhonden, die altijd vrolijk kwispelend bij je "stalletje" komen, en daar dan plaatsnemen. Leuk toch? Voordat we dit strand naderden, moesten we ook langs Cas Abou. Een gezellig nú een semi-gecultiveerd strand. De slagboom was gesloten en een alleraardigste medewerker, pakte onze "plaka" aan. We kregen een ticket voor het strand. Over de zéér onbegaanbare weg, met een "slakkie en puntmuts" voor ons, zagen we een enorme rij auto's langs de kant van de weg, het leek druk. Toch even proberen op z'n "Dingdag's" om iets dichter bij de bron te komen. Echter na twee rondjes over de "Parking" leek het onbegonnen werk. Dan maar mijn goed gestemde moppie, met onze tasjes afgezet, en naar het begin van de file. Ik zag een auto net wegrijden, vanonder de eerste de beste boom, en een mooie parkeerplek voor "Papi" was gecreëerd...

Stoelen zoeken en een oud-collega?

Op het strand aangekomen, door de poort van de duikschool, stonden we voor de "Yellow ribons" waar voor de "Trumpies" van het cruiseschip, ruimte was gemaakt. Bij onze rondtoer op de parkeerplaats, waren we 2 bussen tegengekomen, met gereserveerd erop. Dat kon betekenen dat er zo'n 100 "Trumpies" op het strand bivakkeerden. Tussen de Gele afzetting was het vrijwel leeg. Ja kunst, ze lagen gewoon tussen de "normale" mensen op het strand. Dat betekende dat er naast de 100 gereserveerde plekken, ook nog eens 3/4 van deze groep, "onze" strandstoelen in beslag namen. Van voor tot achter het strand over, of er iets vrij was, en ja hoor één in het allerlaatste stukje, leeg, naast een vriendelijke man. "Ja hoor, neemt u maar". Één gescoord "one to go". Dan maar weer terug naar de Gele afzetting. En ja hoor, vlak daarnaast, 5 man die opstonden, waardoor ik 1 stoel kon meenemen. Met de stoel 100 meter naar de andere kant, achter de vriendelijke man. Naast hem lag zijn eega, een naar mijn idee een wat ouder Indonesisch typje. Deze mevrouw was het duidelijk niet eens met de bereidwilligheid van haar man, en begon driftig haar stoel te schuiven, in onze richting, zodat wij minder gebruik konden maken van de schaduw, die op zo'n strand echt nodig is. Ze begon nog net niet tegen de stoel te "pissen", om haar ruimte af te bakenen. Mijn eega zag een sterke gelijkenis, met een oud-collega, waarmee ze bij de Shell heeft gewerkt. Ach ja, verder niets van aantrekken.

Broer en Zus uit Gorinchem

Na enkele uurtjes, liggen pootje baden en plaatjes schieten, vanaf de stoel en ietsjes verder, ging het oudere echtpaar weg. Een jong stel, een Broer en Zus kwamen op hun plek, bij ons liggen. Het waren Nadine en Remco uit Gorinchem, een stadje waar wij vroeger een vestiging hadden, "Monster" en waar ik later met onze Zoon richting Breda, bijna iedere Zaterdag waren langsgereden. Hij was een voetballer momenteel bij GES, en volgend jaar bij Seduko, 3e divisie, zij een medewerker in de verpleging. Gezellig met dit jonge stel zitten praten. En rond 16:30u. gingen wij op huis aan. Hun achterlatend in het prettige zonnetje. Even wat boodschapjes doen, dan naar het "restaurant" van Kèke om een lekkere Suri-Nese hap te halen. De tjauwmin was vogens Kèke nog op de boot, dus het werd iets anders, wat ook perfect smaakte.  Betty kwam nog even langs voor en bakkie, want Donderdag gaat ze naar Nederland, dus dan mag "Kokkie" een poosje alleen het huishouden runnen. Na nog een Flikken Maastricht, was het alweer bijna middernacht en dus tijd voor... Té mañan dushinan, drumi dushi.....